ŻYWY RÓŻANIEC
Celem Stowarzyszenia Żywego Różańca jest wspieranie modlitwą, ofiarą duchową i materialną działań misyjnych Kościoła.
Jest on realizowany przede wszystkim przez codzienną modlitwę różańcową w intencjach polecanych przez papieża dla Apostolstwa Modlitwy.
Początki Różańca Świętego wiążą się z założeniem przez Paulinę Jaricot (1799-1862) w Lyonie, w roku 1826, Stowarzyszenia Żywego Różańca. Paulinia Jaricot pragnęła uczynić różaniec modlitwą wszystkich. Uznała, że każdy człowiek może znaleźć w ciągu dnia kilka minut, aby odmówić dziesiątek różańca, czyli jedną tajemnicę. Zaczęła, zatem organizować piętnastoosobowe grupy, nazwane później „żywymi różami”. Każda z osób tworzących piętnastkę zobowiązywała się do odmawiania jednej tajemnicy, czyli wszyscy razem odmawiają codziennie cały różaniec. Dziełu Pauliny Jaricot udzieliło poparcia wielu biskupów. Żywy Różaniec w krótkim czasie rozprzestrzenił się w całej Francji, a następnie na świecie. Do Polski Żywy Różaniec dotarł jeszcze w XIX w. Obecnie istnieje niemal w każdej parafii.
Zmiany tajemnic Żywego Różańca w pierwsze niedziele miesiąca po Mszy Świętej o godzinie 11:00.
Wspólnota Żywego Różańca składa się z poszczególnych róż, które tworzy 20 osób – każda z tych osób odmawia codziennie jedną tajemnicę różańca świętego. W ten sposób odmówiony zostaje, przez wszystkich członków danej róży, cały różaniec. Raz w miesiącu, zwykle w pierwszą sobotę miesiąca, członkowie Żywego Różańca dokonują zmiany tajemnic różańcowych.
Żywy Różaniec istnieje w Polsce w prawie każdej parafii. Parafialna wspólnota Żywego Różańca jest jednostką autonomiczną, tzn. wspólnoty parafialne nie łączą się w struktury ogólnokrajowe czy światowe. Obowiązuje je Ceremoniał Żywego Różańca, opracowany przez ojca Szymona Niezgodę OP w roku 1977 dla uczczenia stulecia objawień Matki Bożej w Gietrzwałdzie, zatwierdzony przez Prymasa Polski, Stefana kardynała Wyszyńskiego.
W Polsce do Stowarzyszenia Żywego Różańca należy według najnowszych statystyk ponad milion osób.