PALLOTYNI

Początki…

Nasz Założyciel urodził się w Rzymie 21 kwietnia 1795 roku jako trzecie z dziesięciorga dzieci Magdaleny i Piotra Pawła Pallottich. Następnego dnia został ochrzczony otrzymując imiona: Wincenty Alojzy, Franciszek. W szóstym roku życia rozpoczął naukę w szkole powszechnej. Po jej ukończeniu usiłował wstąpić do zakonu kapucynów. Rodzice jego byli dobrodziejami tego zakonu; matka, która zmarła w 1827 roku spoczywa w kościele kapucynów na Via Veneto. Jednakże za radą spowiednika, ze względu na stan zdrowia, zrezygnował z zakonu, ale nigdy nie zrezygnował z kapłaństwa.

Widząc jasno swoją drogę życia, Wincenty, jesienią 1807 roku, rozpoczął naukę w Kolegium Rzymskim. Uczelnię tę ukończył w 1813 roku, przyjmując święcenia niższe w 1811 roku. Od jesieni 1814 roku Pallotti studiował filozofię i teologię na uniwersytecie rzymskim Sapienza, uczęszczając równocześnie na wykłady z nauk przyrodniczych, wyższej matematyki, historii i prawa. Jednocześnie prowadził w tych latach głębokie życie wewnętrzne, o czym świadczy jego dziennik duchowy. Stać się świętym księdzem było dla niego sprawą nieskończenie ważniejszą, niż być księdzem uczonym. Święcenia wyższe poprzedzające kapłaństwo otrzymał w Bazylice na Lateranie w Rzymie. Dnia 16 maja 1818 roku w tej samej świątyni przyjął upragnione święcenia kapłańskie. Następnego dnia odprawił pierwszą Mszę św. w kościele del Gesu we Frascati.

Praca apostolska…

„Przechodzi to ludzkie wyobrażenie – napisał w swoim Dzienniku Pallotti – że nieskończona dobroć Boża mojego ukochanego Ojca raczyła w zadziwiający sposób spojrzeć na mnie i wynieść mnie do zaszczytu kapłaństwa… Proszę wszystkie stworzenia, aby za mnie dziękowały Bogu za nieocenioną łaskę powołania… Proszę Boga, aby uczynił ze mnie niezmordowanego robotnika”. Dnia 15 lipca 1818 roku Pallotti ukończył studia uniwersyteckie, uzyskując doktoraty z filozofii i teologii. Życie kapłańskie Wincentego odznaczało się dwiema cechami: skupieniem i aktywnością. Gdy się modlił, oddawał świat Bogu, gdy szedł ulicą, niósł Boga światu.

Pierwszy rok kapłaństwa Pallotti poświęcił głównie młodzieży, wśród której pracował już podczas studiów, niosąc jej pomoc duchową i materialną. Kontynuacją pracy dla młodzieży było przyjęcie przez ks. Pallottiego w 1819 roku na okres dziesięciu lat stanowiska korepetytora na uniwersytecie Sapienza. Od 1829 roku przez trzynaście lat był ojcem duchownym Seminarium Rzymskiego. Pod koniec 1834 roku został mianowany rektorem kościoła Santo Spirito przy Via Giulia. Funkcję tę pełnił do lutego 1846 roku. Tu założył Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego, zatwierdzone 11 lipca 1835 roku przez papieża Grzegorza XVI. Od 6 stycznia 1836 roku urządzał uroczystości Oktawy Epifanii jako wyraz jedności i powszechności Kościoła. W 1837 roku zaczął starania o założenie Kolegium Misyjnego oraz sierocińca dla dzieci i młodzieży żeńskiej, który stał się okazją do powstania Zgromadzenia Sióstr Apostolstwa Katolickiego. Mimo przepracowania i choroby przyjął w 1842 roku nominację na duszpasterza wojskowego w Rzymie, a w dwa lata później kapelanię szpitala Cento Preti. Ważnym momentem w życiu ks. Pallottiego było przekazanie w 1844 roku przez Stolicę Apostolską dla Stowarzyszenia Apostolstwa Katolickiego pofranciszkańskiego kościoła i klasztoru San Salvatore in Onda przy Via Pettinari, gdzie do dzisiaj znajduje się Zarząd Generalny Stowarzyszenia.

Całe swoje życie kapłańskie poświęcił na ożywianie chrześcijańskiej wiary wśród ochrzczonych. Jego gorliwość o Królestwo Boże przynaglała go do szerzenia i popierania współpracy między duchownymi, zakonnikami i świeckimi.

Rzymskie wakacje?…

Miejscem jego kapłańskiej i apostolskiej działalności był przede wszystkim Rzym, gdzie podejmował posługę na wielu polach działalności apostolskiej:

• pomagał biednym, chorym, opuszczonym
• założył instytuty charytatywne, sierocińce, domy pomocy itp.
• otaczał opieką duchową żołnierzy, robotników, studentów i więźniów
• popierał i ożywiał bractwa i zrzeszenia wiernych
• był kierownikiem duchowym w seminariach rzymskich i w klasztorach sióstr
• poświęcał się w sposób niezmordowany w konfesjonale, był spowiednikiem poszukiwanym przez ludzi wszystkich stanów
• prowadził misje ludowe w parafiach
• poświęcał się religijnemu kształceniu młodzieży w szkołach wieczornych i w różnych organizacjach młodzieżowych
• zajął się chrześcijańską formacją świeckich, zakonników i duchownych
• opracowywał teksty religijne i popierał apostolstwo słowa drukowanego
• ożywiał działalność misyjną, zwracając szczególną uwagę na problemy chrześcijańskiego Wschodu
• zapoczątkował obchody Oktawy Epifanii jako wyraz jedności i powszechności Kościoła
• był rektorem kościoła Santo Spirito dei Napoletani
• założył Zjednoczenie Apostolstwa Katolickiego

Śmierć – narodziny dla nieba…

Ks. Wincenty Pallotti zmarł w Rzymie w opinii świętości 22 stycznia 1850 roku. Sto lat później, 2 stycznia 1950 roku papież Pius XII zaliczył go do grona błogosławionych. Jego ciało, które nie uległo rozkładowi, zostało złożone w kryształowym sarkofagu pod mensą głównego ołtarza w kościele San Salvatore in Onda w Rzymie. Papież Jan XXIII w dniu 20 stycznia 1963 roku podczas trwania Soboru Watykańskiego II ogłosił błogosławionego Wincentego Pallottiego świętym jako Apostoła Rzymu i patrona Apostolatu Ludzi Świeckich. Święty Wincenty został też patronem Papieskiego Związku Misyjnego Księży.

To wcale nie koniec…

Warto zdać sobie sprawę, że Sobór Watykański II potwierdził główne myśli Wincentego dotyczące apostolstwa powszechnego. Kanonizacja była więc czymś więcej niż tylko wyróżnieniem czy uznaniem dla Świętego. Było to urzeczywistnienie jego myśli i idei dzisiaj. W związku z tym papież Paweł VI mógł zdecydowanie powiedzieć: „Wincenty Pallotti był zwiastunem przyszłości… Prawie o sto lat uprzedził on odkrycie następującego faktu: W świecie ludzi świeckich, do tego czasu biernym, ospałym, lękliwym i niezdolnym do wypowiadania się, istnieje wielka energia służenia dobru. Święty zapukał do sumienia świeckich, jak puka się do drzwi” (homilia w katedrze we Frascati, 1 września 1963 roku).